Oru Kuzhandhai kattiya Veedu!

Veedu katta ubagaranangal
orupuram kuvindhirukka
palavarnak kuzhambugal
marupuram soozhdhirukka

aarvamaai siru kuzhandhai ondru
katta aarambiththadhor veedu!

iru malaigalin naduve
sooriyan udhiththirukka
neela vaanaththil
venmeghangal thavazhdhirukka
pasumayaai poochedigal
aangaange mulaiththirukka

thanga nirakk koorai dhaan
mudhalil veyappattadhu!

sivappu niraththil suvargal
peru muyarchiyudan ezhuppappada
naduve manjal nirathilor kadhavu!

pachchai nirathile Or jannal!

munaippudan venniraththil
suttrilum veli pottu
veetup padigalin munne
sadhurangalinaal aana
Or kolam!

mudindhadhu veedu
muppadhu nimidangalil!

aaravamaai thirumbi
yaar paarkindraar
yenap paarththadhu akkuzhandhai!

naan siriththadhum
kangalil perumidhadhthudan
Or vetkappunnagai
alli veesiyadhu!

kaniniyil Oviyam varaindhirundhadhu
Or kavidhai!

arugae sendru
avalin thol thotuu
"nice picture" yena
naan sonna vaarththaigal
"nobel prize" yena
oliththadhuvo??

yennaoru sandhosha chirippu!!!
akkuzhandhaiyin mughaththilae
aanandhak kalippu!

indrum en mandhai vittu
agalaadhu thangivitta
pusamayaanadhor ninappu!!!!!

நிஜங்கள்

வான வெளியில் பறக்கும் பறவைகள்
கூட்டமாய் தவழும் வெண்மேகங்கள்
மெல்லிய நூல் கொண்டு உயரும் பட்டம்
தனதே என எண்ணும் வானின் திட்டம்

பொய்யானதே! பறவை கூடு சேர்ந்ததே
நூல் அறுந்ததும் பட்டம் கீழே போனதே
மேகங்கள் அந்த வானில் உரசிக்கொண்டதும்
மழையாய் மாறி பூமி தன்னை சென்று சேர்ந்ததே

அந்த வானம் மட்டும் தனிமையிலே நின்றுவிட்டது
மழையும் அதனை ஈரமாக்க மறுத்துவிட்டது
நம் வாழ்கைப் பயணம் ஒருவகையில் அந்த வானம் போன்று தான்
அதில் ஓவியம்தனை தீட்ட எண்ணும் ஆசை மனது தான்!!

கயிலை அற்புதம்!

ஓங்கி உயர்ந்த மலையாம்

வெண்பனி போர்த்திய நிலையாம்

ஈசனின் ஆவுடை வடிவாம்

திருக்கயிலாயம் என்னும் கிரியாம்!

அதை சுற்றிலும் பல இமயச் சிகரங்கள்

காலை சூரிய கிரணங்கள்

தொட்டவுடன் மற்றவை ஏதும் மாற்றமில்லை

கயிலை மட்டும் மாறியதுவே!

வெள்ளி மலையென இருந்த சிவம்

தங்கமென மாறும் அற்புதமே

பொன்னார்மேனியன் எனப் போற்றி

சிந்தையில் சிலிர்த்தேன் தினம்தினமே!

இறைவா கண் மூடி உனைத் தேடுகிறேன்

உன்னில் என்னை நான் காணுகிறேன்

ஒளியாய், நெருப்புக் குழம்பாய் தோன்றும்

நின் ஜோதியில் நானும் உயிர்த்தெழுந்தேன்!

என் சிறுமை அனைத்தும் தொலைந்தது

நின் பெருமை புரிந்ததும் கரைந்தது

மெய்ப்பொருள் நீயென தெரிந்ததும்

வாழ்கையின் சிறப்பு புரிந்தது!

லேசாக! மிக லேசாக!

கொத்துக்கொத்தாய்
பருத்திப் பஞ்சினைப்போல்
வெண் மேகக் கூட்டங்கள்
மிதந்து கொண்டிருந்தன
எனக்குக் கிழே!

பஞ்சினைவிடவும் லேசானதாய்
இருந்ததினாலோ
மேகத்தினை விடவும்
மேலே பறந்தது என் மனமும்
கூட நானும்!

புள்ளியாய் மறைந்து போயின
என் துயரங்களும், சந்தோஷங்களும்!

நிர்மலமான நீல வானம்
குடை பிடிக்க
சலனமின்றி ஓர் மோன நிலையில்
நான் இருக்க
சட்டென்று தெரிந்தது
மீண்டும் புள்ளிகளாய் நிதர்சனம்!

சிறிது சிறிதாய் பெரிதாகி
பூதாகாரமாய் நீண்டு
என்னை தனக்குள்
இருத்திக்கொண்டது
உண்மை உலகம்!

அத்துடன் முடிந்தது
என் விமானப் பயணம்!

மீண்டும் விடுதலை பெற்று
பறக்க துடிக்கிறது
என் விந்தை மனம்!

லேசாக! மிக லேசாக!